Nic tak bardziej nie przypomina o odejściu w zaświaty,
jak ten dzień jesienny - pierwszego listopada,
gdy na groby bliskich niesiemy znicze, wieńce i kwiaty
i ubrać się też odświętnie w ten dzień wypada.

Nic tak bardziej nie zbliża człowieka do człowieka,
jak spotkania rodzinne na grobach i cmentarzach,
gdzie każdy milczeniem wie, że też go śmierć czeka
i nikt nie musi nas zawiadamiać o tym, i powtarzać.

Nic tak bardziej nie budzi w nas smutnej refleksji
nad swoim życiem i postępowaniem właściwym,
gdy patrzymy na te groby... nie ma w nas już agresji
i spoglądamy na ten tłum ludzi okiem miłościwym.

Bo wiemy, że w obliczu śmierci jeden równy drugiemu,
gdzie nie ma już walki o rzeczy moje czy twoje...
Szkoda, że tak już nie jest, gdy z cmentarza wyjdziemy
i znowu patrzymy tylko na potrzeby nasze, na swoje...

Trumna nie ma kieszeni

Gdy spoglądałem wtedy na grób swej prababci.
Tej, której nie poznałem nigdy,
odeszła zbyt wcześnie.
Czy może ja narodziłem się zbyt późno.
Nie wiem.
Księgi losu nigdy nie czytałem.

Przyszła mi myśl tak prosta i tak oczywista.
Że wszyscy którzy tam stali w głębokiej zadumie,
nigdy by się nie narodzili, gdyby ona przedwcześnie
odeszła.
Ale któż księgę losu
rozszyfrować umie?