Jest to rząd ssaków cechujących się skrzydłami umożliwiającymi im samodzielne latanie (jedyny ssak obdarzony zdolnością aktywnego lotu), obejmujący na świecie ok. 950 gatunków zaliczanych do 2 podrzędów: nietoperzy owocożernych (Megachiroptera) oraz nietoperzy owadożernych (Microchiroptera). Wszystkie nietoperze posiadają unikatowe, właściwe tylko im cechy. Jest to przede wszystkim zdolność do echolokacji (nietoperz wydaje dźwięki o dużej częstotliwości, lokalizując w ten sposób przeszkody terenowe lub swój posiłek). Potrafią zrównywać temperaturę swojego ciała z temperaturą otoczenia oraz regulować akcję serca i oddech, które to cechy minimalizują stratę energii w ciągu dnia lub w czasie zimowego snu. Potrafią też regulować tempo swej przemiany materii. Charakterystyczna pozycja głową w dół - człony pazurowe nietoperzy podginają się samoczynnie pod wpływem ciężaru - zwierzątko się nie męczy i nie wykonuje żadnej pracy.

W Polsce mamy 21 lub 26 gatunków, zwierzątka te są tak tajemnicze, że biolodzy wciąż się kłócą o liczbę gatunków. W każdym razie wszystkie są prawnie chronione. Nasze nietoperze dzielą się na dwa podgatunki: mroczkowate (mroczki, nocki, gacki, karliki i borowce) i podkowcowate. Największym nietoperzem w Polsce jest borowiec wielki (Nyctalus noctula).


Jest krytycznie zagrożony wyginięciem. Jego waga waha się w granicach 15 - 40 gramów, skrzydła osiągają imponującą rozpiętość nawet do 460 mm (jak gołąb). Naturalnym środowiskiem jego życia są lasy, spotkać go można jednak także w pobliżu ludzkich osiedli, a nawet w miastach. W dzień ukrywa się najczęściej w wysoko położonych dziuplach drzew, rzadziej w skrzynkach dla ptaków lub nietoperzy. W ostatnich latach coraz częściej są spotykane na terenie południowej Polski w opuszczonych budynkach. Ma rude, lśniące krótkie futerko, a błony lotne prawie czarne.
Najmniejszym z kolei polskim nietoperzem jest podkowiec mały (Rhinolophus hipposideros).


Długość ciała około 40 mm, rozpiętość skrzydeł do 250 mm, masa ciała 3,5-10 g. Przedramię o długości 37-42,5 mm. Barwa sierści futerka szarobrązowa na grzbiecie, szara lub szarobiała na brzuchu. Uszy spiczaste i szerokie, skrzydła szerokie i zaokrąglone na końcach, ogon dość krótki, nie wystający poza błonę ogonową. Błony skrzydłowe bardzo ciemne, uszy i pyszczek jaśniejsze.
Największym nietoperzem świata jest rudawka wielka (Pteropus giganteus), inaczej zwana latającym psem.


Rozpiętość skrzydeł sięga nawet 170 cm. Jest owocożerna i jako wyjątek wśród nietoperzy żeruje za dnia.
Z kolei najmniejszym jest świnionos malutki, albo inaczej ryjkowiec malutki (Craseonycteris thonglongyai).


W ogóle jeden z najmniejszych ssaków na ziemi osiągający imponująco malutką wagę - do 2 gramów oraz długość ciała 30 mm - trzmiel jest większy i cięższy.
Zły PR gatunkowi robią nietoperze - wampiry (Desmodontinae), które występują wyłącznie w Ameryce Południowej i obejmują tylko trzy gatunki - wampir, wampirzec białoskrzydły i wampirek sierścionogi.


Unikatowym, opisanym tylko wśród wampirów zjawiskiem jest dzielenie się pokarmem z innymi członkami stada. Odbywa się to w ten sposób, że po przybyciu do miejsca noclegu te nietoperze, którym z jakichś powodów nie udało się pożywić krwią, „zaczepiają” współtowarzyszy domagając się krwi, a ci zwykle przekazują im część swojej zdobyczy. Jest to jeden z wielu opisanych przez etologię przykładów altruizmu odwzajemnionego wśród zwierząt. Nietoperz, któremu nie udało się polowanie, mógłby nie przeżyć do następnego polowania, a w każdym razie znacznie spadłyby jego szanse. W istocie zjawisko to jest korzystne dla wszystkich członków stada, w przypadku bowiem nieudanego polowania liczyć mogą na pomoc innych. W ten sposób stado wspólnie zwiększa swoje szanse przeżycia.
Tak że naprawdę nie ma się czego bać.